onontkoombare stilte
nu zand mij door de vingers glijdt
de tijd een loopje met me neemt
wil ik de stille leegte vullen
mij verstrooien met gedachten
aan wie je was, maar
als moeder, sterke vrouw
verschijn je telkens oud en frêle
alsof alleen de laatste jaren en
de ademloze dagen willen tonen
wie je was, toch
als foto’s door mijn handen gaan
van jou als meisje, jonge vrouw
hoor ik de klankkleur van je stem
helder tot die stilte kwam
waarin je bleef
nu ik nog leef en jarenlang ben
afgebeeld, alsmaar anders
lijst ik in waarop wij samen staan
jij lachend en ik onbeweeglijk
spartelend in je armen
Marieke van Leeuwen
2007