Afwezig

wat ben je mager in de jas die aan de kapstok hangt

zo stil in de schoenen die je niet meer draagt

nooit hoor ik voeten vegen zoals vroeger

het geluid van thuiskomst is vervlogen

je lach kent al te lang geen echo meer en

je gebaren zijn verdwenen in je handen

de lepel met je naam blijft liggen in de la

het beddenlaken kreukelt halfbeslapen

je vraagt niet en je wacht niet op mijn antwoord

je leest de liefde niet meer die ik schrijf

toch kom je dagelijks voorbij en

denk ik soms je stem te horen

onverwachts maar altijd welkom

blijf je mij aanwezig

Marieke van Leeuwen 

2017